Na premier May psioczy opozycja, jej własna partia, Szkoci, Unia Europejska i spora część opinii  publicznej, ale mimo to wciąż stoi na czele rządu Wielkiej Brytanii. Co w niej takiego wyjątkowego?

Gdyby spojrzeć na historię Anglii, naprawdę sporo. Theresa May i jej rząd to unikatowy egzemplarza. Niby historia kołem się toczy i wszystko już było, ale czegoś takiego chyba jednak nie.

RZĄD PREMIER MAY PRZEGRAŁ KLUCZOWE DLA SIEBIE GŁOSOWANIE NAJWYŻEJ W HISTORII , ALE MIMO TO NIE UPADŁ

Jak już pisałam tutaj premier May przegrała głosowanie w Izbie Gmin  w sprawie umowy o wyjściu Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej najwyżej w historii angielskiego parlamentaryzmu, czyli 230 głosami przeciw.   Nikt ze ścisłej czołówki poprzednich przegranych nawet nie zbliżył się do tego wyniku, a konkurencja była naprawdę silna. Co więcej,  do 15 stycznia 2019 r.  zasady:  wysoka porażka w ważnym głosowaniu w Izbie Gmin równała się porażce w głosowaniu o wotum nieufności dla przegrywającego rządu. Innymi słowy  działało to tak: przegrywasz ważne głosowanie, opozycja natychmiast zgłasza wniosek o wotum nieufności wobec rządu, rząd przegrywa z kretesem, czego skutkiem są nowe, przyspieszone wybory, które wygrywa opozycja. Do tej pory ten schemat działał bezbłędnie.

CZŁOWIEK- PARADOKS , PREMIER RAMSEY MACDONALD –MIEJSCE 2, 3 i 4 WŚRÓD NAJWYŻSZYCH PORAŻEK  RZĄDU W IZBIE GMIN

Tuż za premier May i to z imponującym wynikiem, bo aż trzech kolejnych  najwyższych porażek w Izbie Gmin plasuje się jedyny w swoim rodzaju premier Ramsey MacDonald.

Przemiły ów człowiek wywodzący się z Partii Pracy, całe życie deklarował się jako  antykomunista, a mimo to  pogrążył y go dwa , bardzo wysoko przegrane głosowania, które dotyczyły spraw robotniczo – komunistycznych.  Pierwszą, wysoką porażkę w głosowaniu poniósł  23 czerwca 1924 r.  kiedy Izba Gmin  140 głosami odrzuciła  rządowy Housing Act. Ustawa zakładała współdziałanie partii politycznych, władz lokalnych oraz specjalnych komitetów współtworzonych przez pracodawców i pracowników. A wszystko po to, aby umożliwić powstawanie domów komunalnych z niskim czynszem, tak aby mogli sobie na nie pozwolić  najgorzej zarabiający pracownicy. Projekt zakładał wybudowanie 190 tysięcy domów w 1925 r.  a do końca 1934 miało ich powstać 450 tysięcy. Rząd tym razem ocalał, ale  na zaledwie  4 miesiące. Gwóźdź do trumny rządu MacDonalda wbiło głosowanie w sprawie Campbella, które przegrał 8 października 1924r. aż 166 głosami ( do 15 stycznia 2019  była to najwyższa porażka brytyjskiego rządy w Izbie Gmin). Opozycja natychmiast poddała pod głosowanie wotum  nieufności wobec rządu. Głosowanie odbyło się tego samego dnia i MacDonald przegrał   161 głosami. rozpisano nowe wybory, które odbyły się 29 października 1924 r. Wygrali Konserwatyści i Liberałowie.

Upadek rządu MacDonald zawdzięczał  sprawie Johna Rossa Campbella.  Wszystko zaczęło się od anonimowego  „Listu  otwartego do sił zbrojnych”  („Open Letter to the Fighting Forces ) opublikowanego 25 lipca 1924r. na łamach„ Worker’s Weekly”   gazety należącej do Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii.  Przez Anglię przetaczała się kolejna fala robotniczych strajków.List wzywał żołnierzy by „ ani w wojnie klas ani  podczas  regularnej wojny nie zwracali się przeciwko  braciom- robotnikom lecz zamiast tego  stanęli z nimi w szeregu  w ataku na wyzyskiwaczy   i kapitalistów i użyli broni po stronie własnej klasy” ( list można znaleźć w sieci, a tłumaczenie jest moje – chropawe, ale możliwie  dokładne),   Jak się to czyta   prawie 100 lat później, to  takie wezwanie nie wydaje się szczególnie groźne, prawda?  Ale opublikowano je  w 1924.  Rewolucja Październikowa lewo co się zakończyła, cara i jego rodzinę zamordowano,  wojna polsko – radziecka na kontynencie skończyła się 2 lata temu, „widmo komunizmu krąży po Europie” a na czele rządu Wielkiej Brytanii stoi zdeklarowany antykomunista.  W porozumieniu z Prokuratorem Generalnym  sir Patrickiem Hastingsem  zapada decyzja o aresztowaniu wydawcy Worker’s Weekly. J. R, Campbell zostaje oskarżony o podżeganie do buntu  na mocy „The Incitement to Mutiny Act” z 1797.   I tutaj zaczynają się schody.. Kiedy emocje opadły, sir Hastings zaczął miec wątpliwości, co do zasadności oskarżenia. Po pierwsze okazało się, że Campbell był bohaterem wojennym. W czasie I Wojny Światowej  służył w Królweskiej Marynarce. Został ranny w bitwie pod Gallipolli
(największa o operacja desantowa I WŚ, zakończyła się niestety porażką państw tzw. Ententy, w tym Wielkiej Brytanii walczących przeciwko Niemcom i ich sojusznikom – Prawstoria) i na dokładkę walczył jeszcze pod Sommą gdzie został trwale okaleczony, ale też odznaczony za niezwykłe męstwo na polu bitwy  – otrzymał  the Military Medal. Odznaczony za odwagę  bohater wojenny  kiepsko  się nadawał na komunistycznego agitatora podburzającego do buntu.

Poza tym Campbell od samego początku utrzymywał, że nie był wydawcą Worker’s Weekly , a tylko pełnił obowiązki  wydawcy. Śledztwo potwierdziło, że mówił prawdę. Na początku sierpnia 1924r. Hastings spotkał się z premierem MacDonaldem i przekonał go do wycofania oskarżeń. Campbell miał  nieposzlakowaną przeszłość, walczył za kraj w I Wojnie Światowej za co  go odznaczono,  w chwili publikacji listu  nie był nawet wydawcą Worker’s Weekly, a treść samego listu trudno  uznać za wzywanie do buntu, jego autor wzywał tylko żołnierzy by nie strzelali do strajkujących robotników.

 13 sierpnia zarzuty wobec Campbella zostały wycofane, a opozycja rzuciła się premierowi do gardła oskarżając go o bycie podejrzanie miękkim wobec komunistów. Z czasem zarzucono rządowi MacDonalda, że  wspiera i współpracuje z rządem Sowieckiej Rosji.  W efekcie  8 października 1924 r. rząd  sromotnie przegrał dwa głosowania z rzędu : pierwsze  w sprawie Campbella 166 glosami i drugie w sprawie wotum nieufności – 161 głosami.

Wyniki feralnych  3 największych porażek w głosowaniach   dają rządowi Ramseya Macdonalda  po porażce premier May zaszczytne drugie, trzecie i  również czwarte  miejsce   jeśli chodzi o największe klęski rządu w Izbie Gmin.  Campbell został skazany na 6 miesięcy więzienia już po wyborach, w listopadzie 1925r.  Kolejny paradoks antykomunisty MacDonalda polega na tym, że mimo iż przyspieszone wybory  29 października 1924 wygrali Konserwatyści i Liberałowie, to jednak nie udało im się porozumieć i stworzyć rząd. W efekcie MacDonald kolejny raz stanął na czele mniejszościowego rządu Partii Pracy. Paradoks prześladował Ramsey MacDonalda do śmierci i to dosłownie. Premier zmarł 9 listopada 1937 roku na pokładzie statku „Królowa Pacyfiku”. Oczywiście statek płynął przez Atlantyk.

CZŁOWIEK-CHAOS, CZYLI PREMIER JAMES CALLAGHAN – MIEJSCE PIĄTE  WŚRÓD NAJWYŻSZYCH PORAŻEK  RZĄDU W IZBIE GMIN

Chaos. Kompletny chaos. Z tym zapewne kojarzy się  przeciętmenu Brytyjczykowi permier Jim Callaghan. On sam podobno przyznał kiedyś samokrytycznie,  że „ nie byłby ani odrobinę zaskoczony gdyby ludzie uznali, że jest najgorszym premierem Wielkiej Brytanii od czasów sir Roberta Walpole’a”. Sir Robert Walpole jest uznawany za pierwszego premiera Wielkiej Brytanii w nowoczesnym znaczeniu tego słowa, to właśnie jemu król Jerzy II podarował Downing Street 10  wraz z „domem na tyłach”. Premierzy Wielkiej Brytanii po dziś dzień urzędują przy Downing Street 10  w Londynie.   Zatem samokrytycyzmu nie można Callaghanowi odmówić. Sam  uznał się za najgorszego w  historii premiera Wielkiej Brytanii.

Podobnie jak MacDonald (w przeciwieństwie do konserwatystki May), Callaghan  był członkiem Partii Pracy.  Premierem został w marcu 1976 r. W zaledwie 3 lata udało mu się doprowadzić do kompletnego chaosu w kraju.

Początkowo sprzyjała  mu nawet  wyjątkowo korzystna sytuacja ekonomiczna na świecie, ale  czar prysł niczym bańka mydlana zimą 1978 r.  Rząd nie potrafił sobie poradzić z  szalejącą inflacją i w efekcie zdecydował się na odejście od bardzo korzystnej dla związków zawodowych  umowy socjalnej. Kłopot w tym, że związki zawodowe sektora publicznego w  Wielkiej Brytanii liczyły wówczas około 13 milionów członków i nie były zadowolone ze złamania umowy. Zima 1978/1979r. przeszła  do historii jako „Zima Niezadowolenia”. Można śmiało powiedzieć, że Anglia zaczęła przypominać  wtedy wiecznie strajkującą Francję.  Związkowcy zaczęli masowo strajkować domagając się podwyżek i zapanowania nad inflacją, byle nie ich kosztem . Nieprzepracowana została wtedy powalająca liczba około 30 milionów roboczogodzin, a kraj pogrążył się w całkowitym chaosie.

22 marca 1979 r. rząd przegrywa 89 głosami głosowanie w sprawie opłat za  uzyskanie dostępu do broni. W zasadzie nie była to jakaś specjalnie ważna ustawa, ale skala przegranej pokazywała jak fatalne notowania w Izbie Gmin ma rząd Callaghana. 28 marca Konserwatyści wnieśli o głosowanie wotum nieufności wobec rządu. Wniosek zgłosiła deputowana Partii Konserwatywnej Margaret  Thatcher. Rząd przegrał.  Wybory  wygrali Konserwatyści, a 4 maja 1979r.  na czele rządu stanął nie kto inny jak Margaret Thatcher, której prawdopodobnie nikomu nie trzeba przestawiać.

CO DALEJ,  PREMIER MAY?

Konkurencja była  ostra,  premier May przegrała głosowanie  nad umową o wyjściu z UE znacznie wyżej  niż  pan MacDonald  i „prawdopodobnie najgorszy premier w  historii” czyli James Callaghan, a mimo to  jej rząd  przetrwał  głosowanie nad wotum nieufności. Pytanie co dalej, o czym już pisałam , bo  czasu  do 29 marca 2019r. jest coraz mniej.   Jak będzie przekonamy się nie długo. Dodam tylko, że premier May  urodziła się w 403 rocznicę wstąpienia na tron Anglii Marii I Tudor zwanej  Krwawą Marią ( Bloody Mary). Fanatycznej katoliczki i starszej siostry Elżbiety I, która podczas swego krótkiego na szczęście panowania, straciła kilkaset osób  a wszystko po to aby sprowadzić  Anglików z powrotem  na łono Kościoła Katolickiego. Mam nadzieję, że Theresę May  potomni zapamiętają nieco łaskawiej.

Pozdrawiam, Prawstoria